آنقدر دیر آمدی تا عاقبت پاییز شد

روی دامن صدف دارش می خوابم

خواب خشکی می بینم

و ردّ پایی که جا مانده است از من

روی پیشانی بلند شنی دریا ...

نگران نیستم

که دفترچه تلفنت

دیگر مرا نمی شناسد

من عادت کرده ام به ترک کردن ...

تلفنم که زنگ می خورد

انگار همین دیروز

گراهام بل کشف تازه ای کرده است.